ΣΑΙΞΠΗΡ, ΟΘΕΛΛΟΣ

ΟΘΕΛΛΟΣ

Υπόθεση του έργου
Ο Μαυριτανός στρατηγός της Βενετίας Οθέλλος έχει αδυναμία στη γυναίκα του Δυσδαιμόνα την οποία παντρεύεται κρυφά απ’ τον πατέρα της. Την αδυναμία του αυτή εκμεταλλεύεται ο σημαιοφόρος του Ιάγος που το όνειρό του είναι να πάρει τη θέση του Κάσσιου, υπασπιστή του Οθέλλου .Έτσι για να το καταφέρει βάζει ένα εκδικητικό σχέδιο σε εφαρμογή. Συκοφαντεί δηλαδή και διαβάλλει τη Δυσδαιμόνα για απιστία με τον Κάσσιο χρησιμοποιώντας τον Ροδρίγο ενετό ευγενή ερωτευμένο με τη Δυσδαιμόνα. Ο Οθέλλος στέλνεται στην Κύπρο να καταπολεμήσει τους Τούρκους. Μαζί του ταξιδεύουν και η Δυσδαιμόνα, καθώς και ο Κάσσιος με τον Ιάγο ο οποίος ακολουθείται από την γυναίκα του Αιμιλία. Εκεί ο Ιάγος βάζει σε εφαρμογή το σχέδιό του και το μαρτύριο της ζήλειας και του προδομένου έρωτα αρχίζει. Ο Οθέλλος γεμάτος καχυποψία κατηγορεί την γυναίκα του για συζυγική απάτη και προβαίνει στη δολοφονία της. Η σκευωρία του Ιάγου αποκαλύπτεται από τη σύζυγο του Αιμιλία η οποία δολοφονείται από τα χέρια του συζύγου της. Τέλος ο Οθέλλος γεμάτος τύψεις αυτοκτονεί και  ο Ιάγος τιμωρείται με αργό θάνατο.

Ήρωες
Οθέλλος: Μαυριτανός Άρχοντας.
Δυσδαιμόνα: Κόρη του Βραβάντιου και σύζυγος του Οθέλλου.
Βραβάντιος: Γερουσιαστής της Βενετίας και πατέρας της Δυσδαιμόνας.
Κάσσιος: Υπασπιστής του Οθέλλου.
Ιάγος: Σημαιοφόρος του Οθέλλου.
Ροδρίγος: Ενετός ευγενής.
Αιμιλία: Σύζυγος του Ιάγου.

(Γερουσιαστές ,άρχοντες, αξιωματικοί, μουσικοί και ακόλουθοι)

Πράξεις-Σκηνές

Πρώτη Πράξη: Σκηνές 3

Σκηνή 1: Βενετία-Δρόμος.

Σκηνή 2: Άλλος δρόμος. Μπροστά στον “Tοξότη”.

Σκηνή 3: Αίθουσα Συμβουλίου.

Δεύτερη Πράξη: Σκηνές 3

Σκηνή 1: Λιμάνι στην Κύπρο. Πλάτωμα κοντά στην προκυμαία.

Σκηνή 2: Δρόμος.

Σκηνή 3: Αίθουσα στο κάστρο.

Τρίτη Πράξη: Σκηνές 4

Σκηνή 1: Μπροστά στο κάστρο.

Σκηνή 2: Δωμάτιο στο κάστρο.

Σκηνή 3: Μπροστά στο κάστρο.

Σκηνή 4: Μπροστά στο κάστρο.

Τέταρτη Πράξη: Σκηνές 3

Σκηνή 1: Μπροστά στο κάστρο.

Σκηνή 2: Δωμάτιο στο κάστρο.

Σκηνή 3: Άλλη αίθουσα στο κάστρο.

Πέμπτη Πράξη: Σκηνές 2

Σκηνή 1: Δρόμος στην Κύπρο.

Σκηνή 2: Κρεβατοκάμαρα στο κάστρο.

Κεντρική Ιδέα

Έρωτας, ζήλια, παράνοια, προδοσία, φόνος…τα εντονότερα συναισθήματα της ανθρώπινης φύσης  συντάσσουν μια τραγωδία, που με καταλύτη το διαφορετικό και τον οποιοδήποτε ρατσισμό που αυτό επιφέρει, μας οδηγεί στα σκοτεινότερα μονοπάτια της ανθρώπινης ψυχής: υποκρισία , φαρισαϊσμός ,τυχοδιωκτισμός.

Κριτική του έργου

Ο χαρακτήρας του έργου είναι ενδιαφέρον. Εμβαθύνει σε θέματα ανθρώπινης συμπεριφοράς , τονίζοντας τον ανταγωνισμό, τη φιλοδοξία, τη ζήλια, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την παράνοια του έρωτα. Περνάει βασικά μηνύματα και αξίες βρίσκοντας απήχηση στο κοινό.

Φράσεις γνωστές μέχρι σήμερα

v Οι άνθρωποι έπρεπε να είναι αυτοί που φαίνονται ή ,τουλάχιστον, να μη φαίνονται αυτό που δεν είναι.

v Όπου αγαπάει, παιδεύει.

v Τη μοίρα του κανείς δεν την ελέγχει.

Παραστάσεις στην Ελλάδα

Πρώτη παραγωγή
Θεατρική περίοδος: 1939-1940

15/09/1939 - 13/12/1939

, Κόρινθος, Ελλάδα

Περιοδεία
Θεατρική περίοδος: 1939-1940

01/01/1940 - 01/06/1940

Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας (San Giacomo), Κέρκυρα, Ελλάδα

Θεατρική περίοδος: Θερινή 1940

20/06/1940 - 06/07/1940

-, Τρίκαλα, Ελλάδα

1940/08/;

, Βέροια, Ελλάδα

1940/08/;

, Φλώρινα, Ελλάδα

30/06/1940

Δημοτικό Γυμναστήριο Ιωαννίνων, Ιωάννινα, Ελλάδα

Δερύνεια 14 Ιουλίου 1979

Αθήνα στο Θέατρο Badminton στις 22 Ιουνίου 2011 και ακολουθεί περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. 

Εμβάθυνση θεατρικού χαρακτήρα

Μελετώντας το έργο του William Shakespeare  «Οθέλλος» εντυπωσιάστηκα από τον διπρόσωπο Ιάγο.

Είναι ένα πρόσωπο σκοτεινό όσο και η ψυχή του, που από φθόνο και μίσος στήνει την θανάσιμη παγίδα όπου τόσο ο Οθέλλος όσο και η Δυσδαιμόνα θα υπάρξουν θύματα της αχαριστίας αυτού του ποταπού προσώπου.

Αν  και ευνοημένος είναι ανίκανος να σταθεί απέναντι στην καλοσύνη και την ευγένεια των άλλων και έτσι μετατρέπει τα αισθήματα του σε μίσος και ευτέλεια που φτάνει στο ηθικό έγκλημα που είναι χειρότερο από την ίδια την πράξη του Οθέλλου

Στις μέρες μας όπως και στους σκοτεινούς εκείνους καιρούς όπως θα έλεγε και ο Σαίξπηρ , κυριαρχεί γύρω μας όλο και περισσότερο ο φθόνος, η ραδιουργία, και το μίσος .

Ο Ιάγος δεν πέθανε με αργό θάνατο τότε αλλά συνεχίζει να μολύνει στις μέρες μας τα αγνά αισθήματα του ανθρώπου μέσω της μικροψυχίας και της κακίας του κάθε στιγμή.

Όσο λιγότεροι ¨Οθέλλοι¨ υπάρχουν σήμερα , τόσο περισσότεροι ¨Ιάγοι¨ κυριαρχούν στις αγνές σκέψεις και τα αγνά συναισθήματα μας, τείνοντας να εξοβελίσουν το αγνό και αμόλυντο εαυτό  και χαρακτήρα μας από κάθε πτυχή των ανθρώπινων σχέσεων.

Χατζηανδρέου Ειρήνη  Α’4